Instytut Pileckiego

Przebudowa – nowa wizytówka Instytutu
Nadrzędnym założeniem przebudowy jest przewrócenie budynkowi świetności i przekształcenie go w funkcjonalną wizytówkę Instytutu. Harmonijnie zakomponowana elewacja wyróżnia się z pierzei ul. Siennej spokojnym rytmem i elegancją, zachowując główne elementy pierwotnego projektu budynku; takie jak wysuniętym ryzalit frontowy, ceglane lico ścian. Nadbudowa została wycofana względem frontu elewacji aby wpisać się w wysokość pierzei. Niezależne wejście od strony zachodniej prowadzi na kondygnacje biurowe. Zaprojektowano czytelny układ pomieszczeń prowadzących od korytarza, który kończą klatki schodowe. Parter budynku to otwarta jasna przestrzeń zapoczynająca się podcieniem wejściowym, prowadząca z ulicy Siennej wprost do nowej przestrzeni tj. sali wielofunkcyjnej i konferencyjnej.

Rozbudowa – nowa przestrzeń wielofunkcyjna
Pawilon rozbudowy w założeniu projektu ma oferować nową jakość Instytutowi Pileckiego. Ma to być elastyczna niezależna od istniejącego budynku „maszyna” konferencyjno-wystawowa. Wysokość pawilonu jest dostosowana dopasowana do górnej rzędnej zabudowy na działce sąsiedniej – Żelazna 41. Jednokondygnacyjna zabudowa pozwoliła na znaczną wysokość „maszyny” od 5,8 do 7,6 m. Nowy pawilon łączy się z istniejącym budynkiem poprzez szklany podłużny łącznik. Przy poszukiwaniu formy dachu i sufitu dla nowoprojektowanego pawilonu Instytutu (rozbudowy) inspiracją stały się sąsiednie zabytkowe kamienice z typowym układem zabudowy dla przedwojennej Warszawy. Zaczerpnęliśmy z ducha zburzonej w czasie wojny zabudowy Warszawy, z której dwa świadki – sąsiednie kamienice (Żelazna 33 i 41) stoją w tym samym kwartale. W rezultacie sala wielofunkcyjna została nakryta charakterystycznym kryształowym sklepieniem, wyrzeźbionym przez 8 świetlików. Różnorodnie ukształtowany strop daje korzystne parametry akustyczne, powiększa kubaturę sali oraz wprowadza emocjonalną grę światła. Na płaszczyźnie znaczeniowej układ sklepienia – odwróconych połaci dachowych przedwojennej Warszawy jest ukłonem w stronę historii miasta. Spoglądając w kierunku sklepienia sali, różnorodna geometria tworzy peryskopy, przez które widać inny krajobraz – świat przyrody na tle błękitnego nieba.

Przebudowa – nowa wizytówka Instytutu
Nadrzędnym założeniem przebudowy jest przewrócenie budynkowi świetności i przekształcenie go w funkcjonalną wizytówkę Instytutu. Harmonijnie zakomponowana elewacja wyróżnia się z pierzei ul. Siennej spokojnym rytmem i elegancją, zachowując główne elementy pierwotnego projektu budynku; takie jak wysuniętym ryzalit frontowy, ceglane lico ścian. Nadbudowa została wycofana względem frontu elewacji aby wpisać się w wysokość pierzei. Niezależne wejście od strony zachodniej prowadzi na kondygnacje biurowe. Zaprojektowano czytelny układ pomieszczeń prowadzących od korytarza, który kończą klatki schodowe. Parter budynku to otwarta jasna przestrzeń zapoczynająca się podcieniem wejściowym, prowadząca z ulicy Siennej wprost do nowej przestrzeni tj. sali wielofunkcyjnej i konferencyjnej.

Rozbudowa – nowa przestrzeń wielofunkcyjna
Pawilon rozbudowy w założeniu projektu ma oferować nową jakość Instytutowi Pileckiego. Ma to być elastyczna niezależna od istniejącego budynku „maszyna” konferencyjno-wystawowa. Wysokość pawilonu jest dostosowana dopasowana do górnej rzędnej zabudowy na działce sąsiedniej – Żelazna 41. Jednokondygnacyjna zabudowa pozwoliła na znaczną wysokość „maszyny” od 5,8 do 7,6 m. Nowy pawilon łączy się z istniejącym budynkiem poprzez szklany podłużny łącznik. Przy poszukiwaniu formy dachu i sufitu dla nowoprojektowanego pawilonu Instytutu (rozbudowy) inspiracją stały się sąsiednie zabytkowe kamienice z typowym układem zabudowy dla przedwojennej Warszawy. Zaczerpnęliśmy z ducha zburzonej w czasie wojny zabudowy Warszawy, z której dwa świadki – sąsiednie kamienice (Żelazna 33 i 41) stoją w tym samym kwartale. W rezultacie sala wielofunkcyjna została nakryta charakterystycznym kryształowym sklepieniem, wyrzeźbionym przez 8 świetlików. Różnorodnie ukształtowany strop daje korzystne parametry akustyczne, powiększa kubaturę sali oraz wprowadza emocjonalną grę światła. Na płaszczyźnie znaczeniowej układ sklepienia – odwróconych połaci dachowych przedwojennej Warszawy jest ukłonem w stronę historii miasta. Spoglądając w kierunku sklepienia sali, różnorodna geometria tworzy peryskopy, przez które widać inny krajobraz – świat przyrody na tle błękitnego nieba.